روسیایی ایران

روزگاری ایران کشوری بود که جهان آرزوی بندگی این افراد را می کرد.

افرادی که مرامشان انسانیت، اخلاق بود.

در تاریخ وطنم خواندم وقتی اسکندر مقدونی از ایالت های ایران بازدید می کرد از معاونانش پرسید: مگر این مردم نمی دانند حکومت سرنگون شده است؟ معاونش گفت: می دانند؛ اسکندر خشمگین شد و فریاد زد پس چرا فقیران به خزانه ها حمله نکردن چرا اموال دولتی را غارت نکردن؟!!! معاون اسکندر گفت این ملت با غارت و رفتار بی ادبانه بیگانه اند.

امروزی که به عینه روشن است ایران بار ها برای دست یافتن به سلاح انسان کش اتمی تلاش کرده و زیان های بی شمار داده در جواب آژانس انرژی هسته ای چه می خواد بگوید؟ می خواهد بگوید ما که روزی از غارت بیگانه بودیم برای سلاحی تلاش کردیم که از جنایت ضد بشریت است؟؟؟؟

باید برای ایران و ایرانی تاسف خورد که که امثال این ها سردمدارانشان هستند...

گل پونه...بیدار شو (گل پونه دو)

به نام خداوندگار گل ها

سلام بر زخم های گل پونه

در غروب آفتابی دردناک در کنار ساحل دریای نشسته ام که هنوز رد پاهای ماد ها بر روی شن های داغ ساحل مانده است گویا این تاریخ از این ساحل دل نمی کند ... شاید این دریا آخرین چیزی باشد که دارم

از دیدن آفتاب دلم می گیرد آنهم این آفتاب دردناک ... همه پلیدی ها، دَدی ها و بدی ها را می بیند و دم نمی زند

او از همه ستمکار تر است

سرم را زمین می اندازم ، به شن های داغ ساحل نگاهی می اندازم امروز هم مانند دیروز ... بدون هیچ تغییر